Vandaag was gepland als doorreis dag naar Åndalsnes, maar wat een fantastische dag hebben wij gehad! Eerst de schans van Lillehammer gaan bekijken en dan een wandeling in het Rondane Nasjonalpark.
Bye bye Wood hotel
Vandaag vertrokken we na het ontbijt vanuit het Wood hotel om 186km te rijden naar hotel Toftemo Turiststasjon. Een camping maar ook met een hotel, vlak aan het water en de bergen. Maar echt bedoeld om de reis naar Åndalsnes niet te lang te maken.
We hadden gisterenavond nog even op internet gekeken, want we gingen zeker de schans van Lillehammer bekijken, die een paar tientallen kilometers na het Wood hotel lag, maar pal op onze route naar onze volgende halte. Echter dat zou onze dag niet vullen en we wilden graag nog een mooie wandeling maken. De eerste optie die we hadden was gewoon doorrijden naar ons volgende hotel in Dovre, maar toen we wat inzoomden op Google Maps, zagen we dat er 2 natuurparken in de buurt lagen. Eén daarvan was het natuurpark Rondane dat we nog kenden van de reeks op tv van over het Hoge Noorden. Dus Kelly begon te kijken of we op Komoot geen mooie wandeling konden vinden. Maar uiteindelijk na wat gegoogle vond ze een wandeling die met tekens afgepijld was en dus te volgen was. Ze was ongeveer 8,5km over ruw terrein maar relatief vlak? En ook die lag redelijk op onze route. Ongeveer 30km voor ons volgend hotel. We hadden dus een plan! Nu nog afwachten hoe dit ging uitdraaien.
En weg waren we
We vertrokken terug en gingen de autostrade op. Terug zagen we regelmatig onze 'Kr' bordjes passeren, dus de rekening tikt aan. En nu stond er regelmatig 40 en 45Kr tussen, dus dat begint. Nu moet ik zeggen dat het ook al wel stevige tunnels zijn waar we doorreden, dus ongeveer 4km lang waren, dwars door een berg om de bocht af te snijden. Maar verder reden we meestal gewoon naast de rivier, die uiteindelijk uitmondt in dat grote meer.
Alhoewel het woord autostrade er misschien wel wat over is. Soms was het een autostrade met links en rechts 1 rijvak, en gewoon ballustrades zoals bij ons. En geen pechstrook. Wel speciaal hoor!
Bij het verder rijden viel het ons wel terug op dat het landschap verder veranderde. Waar het in Oslo heuvelachtig werd, begon het naar mijn gevoel al wat meer fjord zichten te krijgen, alhoewel ik vermoed dat dat nog iets anders zal zijn als we daar aankomen. Het was echt al wel een pak steiler en hoger dan we gezien hadden.
Regelmatig kwamen we door een klein dorpje en ging de snelheid naar 60km/h, maar verder was het meestal 80, 90 en soms 110. We hadden dus tijd om rustig rond te kijken want we reden in een lange colonne tussen de mobilhomes.
De schans van Lillehammer
Na een kleine 50km waren we aan de schans van Lillehammer. Na de autostrade even door Lillehammer, nog wat draaien en keren, en dan een heuvel op. Ons eerste idee was: we gaan daar even kijken naar die schans maar het is af te wachten wat er te zien is. Maar ik moet zeggen dat het toch wel indrukwekkend was. Niet alleen de schans was indrukwekkend maar ook het zicht op de valei, de rivier beneden en de bergen in de verte.
En toen trok ik een foto van Kelly bij de schans, en plots horen we gejuich van de mensen en je zal het niet geloven, maar van die grasgroene schans stoof een gast naar beneden en die sprong gewoon van die schans! Niet normaal.
En toen kwam de ene na de andere. We zijn dus wat blijven kijken.
Ik heb er twee gefilmd zodat je zelf kan beoordelen of je dat zou durven! Hier kom ik van mijn leven niet af!
Wandeling natuurpark Rondane
Het Rondane nationaal park is heel groot. Tientallen kilometers voor onze bestemming zagen we al borden dat je een afrit naar Rondane kon nemen. Maar wij hadden een doel: Smuksjøseter fjellstue, Høvringen. Hier vertrekt er een wandeling van ongeveer 8,5km in een lus die leidt naar Peer Gynt hytta en terug. We waren benieuwd!
We gingen de autostrade af en moesten dan een pak haarspeldbochten nemen, zoals we dat gewend zijn van de cols in Frankrijk. Maar na die haarspeldbochten kwamen stonden er een paar huizen. Na die huizen moesten we nog even volgen en dan afslaan op een piepklein baantje. De Gps zei nog 4 kilometer. Na 200m zaten we op een grindweg waar je moeilijk met 2 auto's kon passeren. Als dit maar goed komt!
We bleven maar klimmen en klimmen, om dan de laatste 500m plots een bult naar beneden te gaan, waarbij je niet voorbij de snuit van de auto de baan kan zien. Als hier een tegenligger komt hebben we een probleem want ik zie niets. En dan zie je het.... Oh my god! Een meer in het midden van uitgestrekte bergen, met alleen een kleint hotelletje, als je die blokhut zo kan noemen waar er verschillende wandelingen vertrekken, waaronder die van ons.
We hebben gelukkig onze wandelschoenen bij want met gewone sportschoenen moet je hier niet aan begonnen. Dat beseften we al na 100m stappen! Op een bordje stond informatie dat dit een echt natuurpark is waar je alleen op de paden mag lopen en honden aan de leiband. Hier zouden echt nog wolven, speciale arenden en andere wilde dieren zitten. Buiten een paar poedels heb ik wel geen wolf gezien, maar goed.
Er waren nog een paar mensen die vertrokken rond onze tijd, maar al snel liep iedereen ver uit elkaar waardoor we echt helemaal alleen waren. In een gigantisch landschap van bergen rotsen en keien. Helemaal 1 met de natuur, waardoor je echt nog eens vaststelt dat we een nietig ras zijn dat blij mag zijn dat we op de wereldbol mogen rondlopen. Zo mooi als hij is. We zouden er meer respect voor moeten hebben, maar hier ga ik niet over uitweiden :-).
En dat het een stevige wandeling was. Rotsen, keien, drassige stukken en zelfs plassen water waar je over de keien moest proberen droog te blijven. Helling op en af. Zielsalleen. Soms eens een koppel dat in de tegengestelde richting wandelt en waar we in onze beste Noors ook 'Hay hay' tegen antwoorden als ze ons begroetten.
Om een beeld te geven van hoe het daar uit zag heb ik ook 2 kleine filmpjes gemaakt, maar nogmaals, het is geen 10% van de werkelijkheid.
Watervallen zagen we ook al bij de vleet. Soms wat kleiner, maar sommige waren toch al uit de kluiten gewassen dingen.
En het strafste wat ik zag was een klein brugje (zie de foto hieronder) waar sterk stromend water onderdoor ging afkomstig van een grote waterval. En een klein meisje pakte haar drinkbus en liet ze terug vol bergwater lopen en dronk ervan. En de mama vond het oke! Als je dat in België doet zit je 3 dagen op de wc!
En toen zijn we aangekomen aan de hut! Ze zou bekend staan om de lekkere wafels dus we hebben er ook eentje gegeten. Ze was lekker, maar ik denk dat dat het vooral is omdat mensen daar grote honger hebben
Vanuit de hut hebben we een andere weg terug genomen, die iets meer op en af ging, maar iets beter begaanbare padjes. Kelly heeft wel 1 keer haar schoenen en kousen moeten uitdoen om door het water te waden. Maar verder was dit nog magischer dan in het heengaan want nu zijn we letterlijk 4 mensen tegengekomen op de hele tocht.
We waren wel met 2 heel blij als we onze auto terug zagen. We hebben terug het zandpad naar de autostrade genomen en dan recht naar ons hotel gegaan!
Hotel Toftemo
Het was moeilijk om hier in de buurt iets te vinden, dus hebben we voor dit camping hotel gekozen. Het was wat afwachten maar het is 100% mee gevallen! We hebben hier lekker avondmaal gegeten en hebben een mooi zicht vanuit onze kamer met terras op de rivier en de bergen!
Morgen trekken we terug verder!
